Η μάχη του Έκερεν είναι από τις πλέον άγνωστες, αλλά και πλέον ενδιαφέρουσες του, στην πραγματικότητα, δευτέρου παγκοσμίου πολέμου της ανθρωπότητας, του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής. Ήταν μια μάχη που η λογική έλεγε πως θα την κερδίσουν οι πολλοί αφανίζοντας, μάλιστα, τους λίγους. Δεν συνέβη όμως έτσι.
Ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής ξέσπασε το 1700, ουσιαστικά, όταν ο υπερφίαλος Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ’ θέλησε να θέσει υπό γαλλικό έλεγχο και την Ισπανία μετά τον θάνατο του βασιλιά της, ανεβάζοντας στον ισπανικό θρόνο τον εγγονό του.
Αυτό σήμαινε πρακτικά ότι θα δημιουργείτο μια de facto πανίσχυρη συμμαχία που θα μπορούσε να κυριαρχήσει σε όλη τη δυτική Ευρώπη. Αντιδρώντας στο ενδεχόμενο αυτό Αγγλία, Αυστρία, Ολλανδία, Πρωσία και άλλες μικρότερες χώρες συμμάχησαν κατά των Γάλλων. Το σημαντικότερο θέατρο επιχειρήσεων ήταν αυτό της Φλάνδρας.
Ελιγμοί
Τον Μάιο του 1703 ο μεγάλος Άγγλος στρατηγός Τζον Τσόρτσιλ, κατόπιν Α’ Δούκας του Μάρλμπορο και αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων αποφάσισε να καταλάβει την Οστάνδη στο σημερινό Βέλγιο. Για τον σκοπό αυτό συγκέντρωσε τις δυνάμεις του εκεί αφήνοντας μόνο μικρές καλυπτικές δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή.
Ο Ολλανδός στρατηγός Γιάκομπ βαν Όμπνταμ με 10.693 περίπου άνδρες είχε λάβει θέσεις στο Έκερεν περί τα 7 χλμ. βόρεια της Αμβέρσας. Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο επίσης Ολλανδός αντιστράτηγος Φρέντερικ Γιόχαν βαν Σλάνγκενμπουργκ.
Οι Γάλλοι όμως είχαν εντοπίσει την μικρή ολλανδική δύναμη και ο επικεφαλής τους, στρατάρχης Βιγερουά, αποφάσισε να επιτεθεί. Ο Βιγερουά διέθετε 40.000 άνδρες, Γάλλους και Ισπανούς, τους τελευταίους υπό τον μαρκήσιο του Μπεντμάρ.
Η μάχη αρχίζει
Νωρίς το πρωί της 30ης Ιουνίου 1703 οι Γάλλοι έφτασαν στην περιοχή. Ο Βιγερουά βλέποντας τη μικρή δύναμη των αντιπάλων αποφάσισε να τους παγιδεύσει και να τους αφανίσει. Έτσι διέταξε ένα τμήμα δραγώνων (κατά περίπτωση ελαφροί ιππείς, αλλά και έφιπποι πεζοί, εκείνη την εποχή) να κινηθούν στα νώτα των Ολλανδών με σκοπό να αποκόψουν κάθε οδό διαφυγής τους.
Παράλληλα οι λοιπές του δυνάμεις περικύκλωσαν τους Ολλανδούς κατά μέτωπο και από τα πλευρά. Οι Ολλανδοί αντιλαμβανόμενοι την παγίδα προσπάθησαν να ξεφύγουν. Ο Όμπνταμ διέταξε το ιππικό του να προσπαθήσει να διασπάσει τον κλοιό αλλά ήταν ήδη αργά. Ένας σιδερένιος δακτύλιος είχε σχηματιστεί γύρω από τη μικρή του δύναμη.
Όταν οι Ολλανδοί αποκρούστηκαν οι Γάλλοι και οι Ισπανοί επιτέθηκαν. Δεν κατάφεραν όμως το παραμικρό. Ελισσόμενοι επί εσωτερικών γραμμών συνεχώς, οι λιγότεροι Ολλανδοί κατάφερναν πάντα να έχουν αρκετές δυνάμεις στους απειλούμενους τομείς του “τετραπλεύρου” μετώπου τους. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η μέθοδος πυρός που χρησιμοποιούσαν οι Ολλανδοί (πυρ κατά “διμοιρίες”). Ωστόσο η μάχη τραβούσε σε μάκρος και τα πυρομαχικά άρχισαν να σπανίζουν. Παρόλα αυτά οι Ολλανδοί συνέχισαν να μάχονται με τις ξιφολόγχες.
Διάσπαση του κλοιού
Ωστόσο παρουσιάστηκε ένα ακόμα πρόβλημα. Ο στρατηγός Όμπνταμ είχε εξαφανιστεί… Τι είχε συμβεί; Απλούστατα ο Όμπνταμ είχε χάσει εντελώς το θάρρος του και φορώντας γαλλική στολή ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ τους μαχόμενους άνδρες του και με 30 ακολούθους του κατάφερε να ξεφύγει.
Επιστρέφοντας συνέταξε μάλιστα αναφορά με την οποία δήλωνε την καταστροφή της δύναμής του από τους πολλαπλάσιους εχθρούς. Όμως η δύναμη που διοικούσε δεν είχε καταστραφεί, σε πείσμα κάθε λογικής. Ο αντιστράτηγος Σλάνγκενμπουργκ είχε διατηρήσει το θάρρος του και αναλαμβάνοντας τη διοίκηση αποφάσισε να επιχειρήσει νέα διάσπαση του κλοιού.
Οι Ολλανδοί επέλεξαν να επιτεθούν στο χωριό Οόρντερεν. Πέρασαν μέσα από αρδευτικά κανάλια και ρυάκια από όπου οι Γάλλοι δεν ανέμεναν επίθεση και εφόρμησαν με τις ξιφολόγχες με τη δύναμη της απελπισίας. Η μάχη στο χωριό ήταν ιδιαίτερα αιματηρή, αλλά τελικά οι Ολλανδοί κατάφεραν να ξεφύγουν καθώς οι άλλες γαλλικές και ισπανικές δυνάμεις άργησαν να κινηθούν για να τους πλήξουν στα νώτα.
Από την ολλανδική δύναμη διασώθηκαν πάνω από 8.000 άνδρες. Οι Γάλλοι που υποστήριξαν, πάντως, πως νίκησαν, είχαν σχεδόν 3.000 απώλειες. Οι «ηττημένοι» κατά τα άλλα Ολλανδοί κυρίευσαν ένα γαλλικό πυροβόλο, και 17 λάβαρα και σημαίες. Οι Γάλλοι είχαν 1.200 νεκρούς, άλλους τόσους τραυματίες και πολλούς εξαφανισθέντες. Οι Ολλανδοί είχαν 700 νεκρούς, 1.000 τραυματίες και 700 αιχμαλώτους. Ο Όμπνταμ, εννοείται, εκδιώχθηκε από το στράτευμα. Πάντως δεν τιμωρήθηκε όπως θα του άξιζε.
