Οι επίλεκτοι Γερμανοί Ελαφροί Πεζοί & “Κυνηγοί” των Ναπολεόντειων Πολέμων

Ο Στρατός της Βυρτεμβέργης θεωρείτο ένας από τους καλύτερους της Ευρώπης, παρά το μικρό του μέγεθος. Το πλέον επίλεκτο τμήμα του ήταν τα τάγματα ελαφρού πεζικού του.

Μετά τη νίκη του στο Αούστερλιτς, ο Ναπολέων απαίτησε τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους και τη δημιουργία της, ελεγχόμενης από τη Γαλλία, Συνομοσπονδίας του Ρήνου. Σε αυτή εντάχθηκαν, με ή χωρίς τη θέλησή τους, τα περισσότερα μικρά γερμανικά κρατίδια. Ένα από αυτά ήταν και το δουκάτο της Βυρτεμβέργης, το οποίο σύντομα αναβαθμίστηκε από τον Ναπολέοντα σε βασίλειο.

Η Βυρτεμβέργη εντάχθηκε στην Συνομοσπονδία του Ρήνου με την υποχρέωση να προσφέρει 12.000 άνδρες της για την κοινή άμυνα. Σταδιακά ο αριθμός αυτός διπλασιάστηκε. Οι Βυρτεμβέργιοι θεωρούντο οι καλύτεροι Γερμανοί στρατιώτες του Ναπολέοντα. Αιχμή του δόρατος του στρατού του μικρού βασιλείου ήταν το πεζικό της γραμμής.

Ωστόσο, από το 1805, συγκροτηθήκαν, κατά τα γαλλικά πρότυπα, δύο τάγματα ελαφρού πεζικού και δύο τάγματα Κυνηγών. Τα τέσσερα αυτά τάγματα αποτέλεσαν την ελίτ του στρατού γράφοντας σελίδας δόξας στο πλευρό του Ναπολέοντα, στις εκστρατείες του 1806 κατά των Πρώσων, αλλά κυρίως το 1809 κατά των Αυστριακών και το 1812-13 κατά των Ρώσων.

Τα δύο Ελαφρά Τάγματα συγκροτήθηκαν το 1805. Κάθε τάγμα διέθετε τέσσερις λόχους δυνάμεως 170 ανδρών. Οι άνδρες ήταν οπλισμένοι με το κλασικό εμπροσθογεμές μουσκέτο και με μακρά ξιφολόγχη. Αυτό που τους διαφοροποιούσε από τους συναδέλφους τους του πεζικού της γραμμής, ήταν το τακτικό δόγμα που ακολουθούσαν.

Οι ελαφροί πεζοί ήταν ικανοί να μάχονται είτε σε γραμμή τριών ζυγών, είτε σε φάλαγγα εφόδου με μέτωπο διλοχίας και βάθος έξι ζυγών, όπως το πεζικό γραμμής, αλλά ήταν επίσης ικανοί να μάχονται σε διάταξη ακροβολισμού.

Στην περίπτωση αυτή ήμισυ του τάγματος παρέμενε ταγμένο είτε σε γραμμή, είτε σε φάλαγγα, ενώ το έτερο ήμισύ του αναπτυσσόταν εμπρός από το μέτωπο του τάγματος, σε διάταξη ακροβολισμού, με τους άνδρες να ενεργούν σε ζεύγη, ώστε όταν ο ένας πυροβολούσε, ο άλλος να γεμίζει το όπλο του. Ωστόσο αν η τακτική κατάσταση το επέβαλε, κυρίως όταν επιχειρούσε σε κατοικημένους τόπους ή σε δάση, το σύνολο του τάγματος μπορούσε να ενεργήσει σε διάταξη ακροβολισμού.

Τα ελαφρά τάγματα φορούσαν στολές ανάλογες του πεζικού γραμμής, με πράσινο, όμως, χιτώνιο αντί του μπλε του πεζικού. Το χιτώνιο έφερε πέτα χρώματος γαλάζιου, όπως και οι μανσέτες του χιτωνίου. Αξιωματικοί και οπλίτες έφεραν το χαρακτηριστικό κράνος που έφερε και το κοινό πεζικό.

Το 1807 όμως το κράνος αντικαταστάθηκε από ψηλό καπέλο τύπου shako. Οι περισκελίδες ήταν χρώματος λευκού. Πάνω από τα μαύρα, κοντά, άρβυλα, υπαξιωματικοί και οπλίτες φορούσαν μαύρες γκέτες, που κούμπωναν στο πλάι, με μια σειρά κομβίων. Οι αξιωματικοί φορούσαν δερμάτινες μπότες και στη μέση έφεραν χαρακτηριστική ζώνη, πλεγμένη από ύφασμα με αργυρές κλωστές. Οι υπαξιωματικοί έφεραν επίσης ένα ξύλινο ραβδί, με το οποίο τιμωρούσαν τους στρατιώτες που δεν τηρούσαν τις διαταγές.

Οι υπαξιωματικοί έφεραν σπαθί και μουσκέτο με ξιφολόγχη. Οι επιλοχίες έφεραν μόνο σπαθί και εμπροσθογεμή πιστόλα. Τον αυτό οπλισμό έφεραν και οι αξιωματικοί. Ένας αριθμός επίλεκτων σκοπευτών, ανά λόχο, έφερε τυφέκια ραβδωτής κάννης. Οι άνδρες έφεραν εξαρτύσεις από δέρμα, στο χρώμα της ώχρας. Η θήκη της ξιφολόγχης και η φυσιγγιοθήκη, χωρητικότητας 60 φυσιγγιών, ήταν χρώματος μαύρου.

Τα δύο ελαφρά τάγματα ενώθηκαν, το 1813, σχηματίζοντας το 10ο Σύνταγμα Ελαφρού Πεζικού. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα στη Ρωσία, η Βυρτεμβέργη δρομολόγησε την ένταξή της στην κατά του Γάλλου αυτοκράτορα συμμαχία. Οι Βυρτεμβέργιοι εντάχθηκαν στον αντιγαλλικό συνασπισμό πριν τη μάχη της Λειψίας, τον Οκτώβριο του 1813. Τότε ο στρατός τους αναδιοργανώθηκε, μετά τις καταστροφικές απώλειες που είχε υποστεί στη Ρωσία και τα ελαφρά τάγματα μετατράπηκαν σε τάγματα πεζικού γραμμής.

Τα δύο ελαφρά τάγματα διακρίθηκαν ιδιαίτερα στον πόλεμο του 1809 κατά των Αυστριακών. Τα ελαφρά τάγματα, μαζί με τα δύο τάγματα Κυνηγών, σχημάτισαν την Ταξιαρχία Ελαφρού Πεζικού της Βυρτεμβέργης, υπό τον υποστράτηγο Φέρντιναντ φον Χύγκελ και διακρίθηκε σε σειρά μαχών, από τη Βαυαρία, μέχρι το Τυρόλο. Τα τάγματα διακρίθηκαν ιδιαίτερα στη μάχη του Άμπενσμπεργκ, το 1809, ενταγμένα στο VIII Σώμα Στρατού, υπό τον Γάλλο στρατηγό Βαντάμ.

Ακόμα πιο σκληρά πολέμησαν τα ελαφρά τάγματα στη Ρωσία, ενταγμένα στην 25η Μεραρχία Πεζικού, η οποία διατέθηκε στο ΙΙΙ ΣΣ του Νεύ. Τα τάγματα ήταν παρόντα στη φονική μάχη του Μποροντίνο, υφιστάμενα μεγάλες απώλειες. Ακόμα χειρότερη ήταν η υποχώρηση από τη Ρωσία, εν μέσω του φρικτού ρωσικού χειμώνα. Ελάχιστοι άνδρες κατάφεραν να επιστρέψουν.