Η σειρά αναχαιτιστικών αεροσκαφών Lippisch P.12, P.13a P.13b ήταν το πλέον «τρελό» σχέδιο σωτηρίας του καταρρέοντος Γ’ Ράιχ του Χίτλερ από την απόλυτη συμμαχική αεροπορική υπεροχή. Θα ήταν ένα από τα «θαυμαστά όπλα» που θα έσωζαν την Γερμανία από την επερχόμενη ήττα.
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ Δ. ΚΑΡΥΚΑ
Ο αεροναυπηγός Alexander Martin Lippisch, συνεργάτης για ένα διάστημα της Messerschmitt, αλλά με δική του πορεία από το 1943 και μετά, ο οποίος ήταν και ο πατέρας του πυραυλοκίνητου Me 163, σχεδίασε ένα δελταπτέρυγο τζετ βομβαρδιστικό, παράλληλα με την εργασία του για το Me 163.
Όμως οι ανάγκες του πολέμου απαιτούσαν πλέον αναχαιτιστικά αεροσκάφη με την ελπίδα ότι θα σταματούσαν τις καταστροφικές συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές στην Γερμανία. Έτσι άρχισε η σχεδίαση του P.12 και του P.13a τα οποία δεν θα έφεραν όπλα αλλά με τις ενισχυμένες τους πτέρυγες θα εμβόλιζαν τα εχθρικά αεροσκάφη.
Τα αεροσκάφη αρχικά προβλεπόταν να χρησιμοποιούν συμβατικά καύσιμα, αλλά κατόπιν αποφασίστηκε να διαθέτουν κινητήρες Ramjet (airbreathing jet) που θα χρησιμοποιούσαν ως καύσιμο τον άνθρακα (κάρβουνο) από τον οποίο η Γερμανία είχε αποθέματα, αντίθετα με τους υδρογονάνθρακες.
Αρχικά ο Lippisch σχεδίασε το DM-1, ένα ανεμόπτερο δοκιμών στο σχήμα του προτεινόμενου αναχαιτιστικού. Ακολούθησε το Ρ.11, το βομβαρδιστικό που δεν προχώρησε και κατόπιν, από τις αρχές του 1944, άρχισε η σχεδίαση του άοπλου «εμβολιστή» Ρ.12, το οποίο θα ήταν ένα αναλώσιμο αεροσκάφος με τον πιλότο να το εγκαταλείπει μετά την ολοκλήρωση της αποστολής.
Αργότερα πάντως τοποθετήθηκαν πέδιλα προσγείωσης και ο πιλότος προβλεπόταν να προσγείωνε το αεροσκάφος εάν δεν ο ίδιος επιβίωνε και το αεροσκάφος του δεν είχε υποστεί καταστροφικές βλάβες κατά τον εμβολισμό.
Το αεροσκάφος θα εκτοξευόταν με καταπέλτη – όπως αυτόν των αεροπλανοφόρων. Έτσι θα αποκτούσε αρχική ταχύτητα και θα λειτουργούσε ο κινητήρας. Άλλο σχέδιο προέβλεπε την απογείωση με βοηθητικούς πυραυλοκινητήρες
Το P.12 είχε μια αεροεισαγωγή κατά μήκος του, πτέρυγες δέλτα και μεγάλο κάθετο σταθερό στο εμπρόσθιο τμήμα του οποίου ήταν και το πιλοτήριο. Το P.13 ή P/13a ήταν παρόμοιο με μικρές μόνο διαφορές και αναδιπλούμενες πτέρυγες ώστε να μπορεί να μεταφέρεται σιδηροδρομικώς.
Σχεδιάστηκε ένα ακόμα υπόδειγμα με πτερύγια canard. Το αεροσκάφος θα έκαιγε λιγνίτη, η καύση του οποίου θα παρήγαγε μονοξείδιο του άνθρακα το οποίο αναμιγνυόμενο με τον ατμοσφαιρικό αέρα θα καιγόταν στον κινητήρα και θα έδινε ώθηση στο αεροσκάφος. Οι δοκιμές άφησαν περιθώριο αισιοδοξίας. Δοκιμάστηκαν και άλλα καύσιμα όπως άσφαλτος ή ξύλο από πεύκο εμποτισμένο σε πετρέλαιο ή παραφίνη.
Ακολούθησε η σχεδίαση του P.13b το οποίο ήταν μεγαλύτερο και διέθετε διαφορετική αεροεισαγωγή. Επίσης προβλεπόταν να φέρει δύο πυροβόλα. Όταν άρχισαν οι δοκιμές στην αεροσήραγγα όμως οι Σοβιετικοί είχαν φτάσει στην Βιέννη όπου και διεξάγονταν οι δοκιμές.
