Η ηττημένη Γερμανία υποχρεώθηκε να υπογράψει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, μια συνθήκη η οποία, κατά γενική ομολογία, αποτελούσε προοίμιο νέου πολέμου. Οι νικητές Σύμμαχοι επέβαλαν βαρύτατους όρους στους ηττημένους Γερμανούς, για την τήρηση των οποίων όμως κατόπιν αδιαφόρησαν.
H κατάσταση σε στρατιωτικό επίπεδο άρχισε όμως να αλλάζει ήδη από το φθινόπωρο του 1920. Τότε ανέλαβε τη διοίκηση των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων ο στρατηγός φον Zέεκτ, ο άνθρωπος που πραγματικά κατέστησε εκ νέου ισχυρή τη γερμανική πολεμική μηχανή.
Φον Ζέεκτ και σοβιετική βοήθεια
Αυτός, το 1921, ίδρυσε, εντός του υπουργείου Στρατιωτικών, μια νέα υπηρεσία Αεροπορίας. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους απέστειλε αξιωματικούς του παλαιού αεροπορικού σώματος του Κάιζερ στην Σοβιετική Ένωση, ζητώντας από τον Λένιν να διαθέσει χώρο για την ανασυγκρότηση της Γερμανικής Αεροπορίας, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των Συμμάχων.
Ένα χρόνο αργότερα, η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση υπέγραψαν τη Συνθήκη του Ραπάλο, βάσει της οποίας οι Σοβιετικοί παραχωρούσαν στους Γερμανούς χώρο, ζητώντας σε αντάλλαγμα τεχνογνωσία. Οι Σοβιετικοί πράγματι παραχώρησαν στους Γερμανούς ένα μικρό αεροδρόμιο στο Λίπετσκ, 300 χλμ. περίπου νοτιοανατολικά της Μόσχας. Εκεί άρχισε να σφυρηλατείται το ξίφος που παραλίγο να αποκεφαλίσει την ΕΣΣΔ λίγα χρόνια αργότερα.
Δεκάδες πλοία, φορτωμένα με αεροπορικό υλικό, απέπλεαν από την Ανατολική Πρωσία καθημερινά, με προορισμό το τότε Λένινγκραντ. Από εκεί, οι Σοβιετικοί μετέφεραν το υλικό στο Λίπετσκ. Παράλληλα, 200 Γερμανοί αεροπόροι ταξίδεψαν με πολιτικά στη Σοβιετική Ένωση, για λόγους «αναψυχής».
Ταυτόχρονα, στη Γερμανία, υπό το προκάλυμμα του αεραθλητισμού και της Πολιτικής Αεροπορίας, ο Ζέεκτ, μαζί με μερικούς νεαρούς κατασκευαστές –οι οποίοι έμελλε επίσης να γίνουν θρύλοι– άρχισε τον εφοδιασμό της νεοσύστατης μυστικής Αεροπορίας του με πτητικό υλικό. Το πρώτο γερμανικό «πολεμικό» αεροσκάφος ήταν το He 17 του Έρνστ Χάινκελ, το οποίο αντικαταστάθηκε από το Ηe 18 και το He 21. Τα αεροσκάφη αυτά, μικρά διπλάνα όλα τους, βαπτίστηκαν ακροβατικά ή αναψυχής και πήραν την έγκριση των ελεγκτών των Συμμάχων.
Σε αυτά τα αεροσκάφη, η νέα γενιά Γερμανών χειριστών άρχισε να ανδρώνεται στη μακρινή Ρωσία. Παράλληλα με τη Heinkel, και άλλες εταιρείες γεννήθηκαν, η Dornier, η Jungers, η Arado. Όλες τους ασχολήθηκαν με την Πολιτική Αεροπορία, κατασκευάζοντας επιβατικά αεροσκάφη και σχεδιάζοντας κρυφά πολεμικά.
Εκείνη την εποχή ένας νέος σχεδιαστής αεροσκαφών έκανε επίσης την εμφάνιση του, ο Βίλι Μέσερσμιτ. Το πρώτο του αεροσκάφος ήταν ένα μικρό ευέλικτο διπλάνο, το Μe 17. Τα προγράμματα όλων των εταιρειών είχαν την υποστήριξη του υπουργείου Στρατιωτικών και του Ζέεκτ προσωπικά.
Ο ίδιος άλλωστε αναβάθμισε τη διεύθυνση Αεροπορίας του υπουργείου σε ένα μυστικό Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας. Το μικρό αυτό επιτελείο, η καρδιά της νέας Luftwaffe που ετοιμαζόταν, μελετούσε όλες τις εξελίξεις στον αεροπορικό τομέα, υπέβαλε προδιαγραφές στους κατασκευαστές και επέλεγε τους νέους χειριστές, οι οποίοι μυστικά στέλνονταν στη Ρωσία για εκπαίδευση.
Το ενδιαφέρον των Γερμανών για την Αεροπορία αναζωπυρώθηκε τον Νοέμβριο του 1925. Στις 20 Νοεμβρίου, οι Γάλλοι επέτρεψαν στους Γερμανούς να μεταφέρουν τη σορό του Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν από το Φρικούρ της Γαλλίας πίσω στην πατρίδα. Η τελετή συγκέντρωσε την προσοχή χιλιάδων Γερμανών, περιλαμβανομένου και του Προέδρου της Δημοκρατίας, στρατάρχη φον Χίντεμπουργκ.
Ο καλύτερος πιλότος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε στην πατρίδα του. Το γεγονός πήρε μεγάλες διαστάσεις, και πολλοί νεαροί Γερμανοί εμπνεύστηκαν από αυτό και πύκνωσαν, λίγο αργότερα, τις τάξεις της Luftwaffe.
Στο μεταξύ, πάντα υπό την καθοδήγηση του Ζέεκτ, αλλά και των αρχών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης – οι οποίες δεν ήταν τελικά και τόσο προδοτικές όπως ισχυριζόταν ο Χίτλερ – η γερμανική αεροπορική βιομηχανία σημείωνε καθημερινά άλματα. Παρά την οικονομική κρίση, η Γερμανία ήταν μια από τις ελάχιστες χώρες της κόσμου που διέθετε 30 εταιρείες αερομεταφορών, εφοδιασμένες μάλιστα με αεροσκάφη εγχώριας παραγωγής.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, και εν όψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι εταιρείες αυτές συγχωνεύτηκαν, και από τη συγχώνευσή τους γεννήθηκε η Lufthansa, η υπάρχουσα έως σήμερα γερμανική εταιρεία αερομεταφορών.
Η εποχή Μιλχ
Στο σημείο αυτό εισήλθε στο προσκήνιο ένας πρώην πιλότος του A’ Παγκοσμίου, ο Έρχαρντ Μιλχ. Μετά τον πόλεμο, ο Μίλχ εργάστηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος στην εταιρεία Junkers. Αφού ιδρύθηκε όμως η Lufthansa, τοποθετήθηκε γενικός διευθυντής της, κατόπιν εισηγήσεως του υπουργείου Στρατιωτικών.
Ο Μιλχ δεν ήταν τυχαία προσωπικότητα. Ως διευθυντής εργάστηκε με επιμονή και υπομονή και κατόρθωσε να συγκεντρώσει στην εταιρεία εκατοντάδες έμπειρους βετεράνους χειριστές του Α’ ΠΠ, δημιουργώντας έτσι την πρώτη δεξαμενή εφεδρειών για την γερμανική πολεμική αεροπορία, που επρόκειτο να αναγεννηθεί. Αργότερα, ανέλαβε καθήκοντα υπασπιστή του Γκέρινγκ, και είναι αυτός ο πραγματικός οργανωτής της νέας Luftwaffe. Η εβραϊκή καταγωγή του δεν του επέτρεψε να αναδειχθεί όσο θα του άξιζε στο καθεστώς του Γ’ Ράιχ.
Από τη νέα του θέση και κατά παράβαση των όρων της Συνθήκης των Παρισίων του 1926 – η οποία απαγόρευε στη Γερμανία να εκπαιδεύει πέραν ενός ορίου χειριστές αεροσκαφών – ο Μιλχ, αφού συγκέντρωσε τους βετεράνους, άρχισε να εκπαιδεύει και νέους χειριστές.
Ήταν η εποχή που μια πραγματική αεροπορική μανία είχε καταλάβει χιλιάδες νεαρούς Γερμανούς. Χιλιάδες λέσχες και σύλλογοι αεραθλητισμού ιδρύθηκαν σε όλη τη χώρα και πολλοί έφηβοι Γερμανοί έμαθαν να πετούν με ανεμόπτερα. Όλα έδειχναν ότι οι Γερμανία βάδιζε ολοταχώς προς την κατεύθυνση της αναγέννησης της Πολεμικής της Αεροπορίας. Αυτό το αντιλαμβάνονταν όλοι, πλην των συμμαχικών κυβερνήσεων.
Ο Χίτλερ στην εξουσία
Το 1933 ανέβηκε στην εξουσία ο Χίτλερ. Βετεράνος και ο ίδιος του Α’ ΠΠ, είχε ως στενό συνεργάτη τον Χέρμαν Γκέρινγκ, έναν πιλότο άσσο με 22 καταρρίψεις, ο οποίος είχε πολεμήσει υπό τις διαταγές του φον Ριχτχόφεν. Ο Χίτλερ θεωρούσε την αεροπορία σημαντικό πολλαπλασιαστή ισχύος για τη νέα Γερμανία που ονειρευόταν.
Ο Χίτλερ δημιούργησε το υπουργείο Αεροπορίας το οποίο ανέθεσε στον Γκέρινγκ. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ ήταν επίσης ένα πρόσωπο που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη γερμανική αεροπορία, περισσότερο βέβαια με αρνητικό τρόπο.
Όταν ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία, η Συνθήκη των Βερσαλλιών βρισκόταν σε πλήρη ισχύ. Θεωρητικά τουλάχιστον, γιατί πρακτικά οι Γερμανοί την παραβίαζαν συνεχώς. Ήδη από το 1928, η μυστική Luftwaffe διέθετε το πρώτο πραγματικό μαχητικό της αεροσκάφος, το διπλάνο Ηe 38, της Heinkel. Το αεροσκάφος ήταν εξοπλισμένο με δύο συγχρονισμένα πολυβόλα των 7,92 χιλ. στο ρύγχος και μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα 290 χ.α.ω.
Το He 38 αντικαταστάθηκε από το ταχύτερο He 49, ενώ εντάχθηκαν σε υπηρεσία και το αεροσκάφος στρατιωτικής συνεργασίας Ηe 45 και το υδροπλάνο He 59. Παράλληλα και οι άλλες εταιρείες άρχισαν να εφοδιάζουν την αγέννητη ακόμη επισήμως Luftwaffe με νέα αεροσκάφη, τα οποία ήδη παρήγαγαν ως επιβατικά, μεταφοράς ταχυδρομείου ή γενικής χρήσης αεροσκάφη.
Έτσι, από το αεροσκάφος μεταφοράς ταχυδρομείου Do F προήλθε, με μερικές μετατροπές, το πρώτο γερμανικό βομβαρδιστικό, το Do 23. Με τον ίδιο τρόπο η Junkers μετέτρεψε το επιβατικό Ju 52 σε βομβαρδιστικό. Το διάσημο «Άννι» έδρασε άλλωστε ως βομβαρδιστικό, και μάλιστα με επιτυχία στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Μετά την αποκήρυξη της Συνθήκης των Βερσαλλιών ο Μιλχ ανέπτυξε τη μέγιστη δυνατή δραστηριότητα προς δύο κατευθύνσεις, την παραγωγή πολεμικών αεροσκαφών και η εκπαίδευση πληρωμάτων για την επάνδρωσή τους. Επίσης, χρειαζόταν να επεκταθεί η βιομηχανική υποδομή της χώρας στον τομέα της αεροναυπηγικής.
Αμέσως το κράτος χορήγησε δάνεια στις αεροναυπηγικές βιομηχανίες. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι σε ένα μόνο χρόνο οι ειδικευμένοι εργάτες που απασχολούνταν στις αεροναυπηγικές βιομηχανίες, από 4.000 έφθασαν και ξεπέρασαν τους 20.000.
Το σχέδιο παραπλάνησης “Ρηνανία”
Την ίδια περίοδο, στις αρχές του 1934, εκπονήθηκε και το περίφημο πρόγραμμα «Ρηνανία», που αφορούσε την ανάπτυξη της Luftwaffe. Το πρόγραμμα προέβλεπε, σε πρώτη φάση, την παραγωγή 4.029 αεροσκαφών. Από αυτά, τα 1.863 θα ήταν αεροσκάφη πρώτης γραμμής, ενταγμένα στη λεγόμενη «επικίνδυνη Luftwaffe». Σκοπός του προγράμματος ήταν να πειστεί κάθε πιθανός εχθρός της Γερμανίας ότι υπήρχε ήδη μια πολύ ισχυρή αεροπορική δύναμη, κάτι που θα τον απέτρεπε από κάθε σκέψη για επίθεση κατά της χώρας.
Τα σχέδια προέβλεπαν τη κατασκευή 822 βομβαρδιστικών, 590 αεροσκαφών στρατιωτικής συνεργασίας, 251 μαχητικών και μόλις 51 βομβαρδιστικών κάθετης εφόρμησης. Επίσης προβλεπόταν η κατασκευή 1.760 εκπαιδευτικών και 400 ακόμα αεροσκαφών διαφόρων αποστολών. Το πρόγραμμα τέθηκε με γοργούς ρυθμούς σε εφαρμογή και είχε σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί μέχρι το Σεπτέμβριο του 1935!
Φυσικά, όλα τα αεροσκάφη, ακόμα και αυτά της πρώτης γραμμής, δεν ήταν σύγχρονα. Τα μαχητικά ήταν τα διπλάνα Ar 65 και He 49 και 51, τα βομβαρδιστικά των τύπων He 70, Ju 86 και Fw 58 και τα διπλάνα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης, He 50 και Hs 123.
Αν και παρωχημένη, όμως, η «επικίνδυνη Luftwaffe» πέτυχε πλήρως το σκοπό της, πείθοντας τον έξω κόσμο ότι η Γερμανία διαθέτει ήδη αεροπορική υπεροπλία έναντι των δυτικών δημοκρατιών και της Πολωνίας, μαζί!
