Το άρμα Μ3, γνωστό ως Grant ή Lee, από τα ονόματα των γνωστών στρατηγών του Αμερικανικού Εμφυλίου, ήταν το πρώτο αξιόμαχο μέσο άρμα μάχης του αμερικανικού στρατού. Ωστόσο το Μ3 πολέμησε πρώτα υπό τη βρετανική σημαία στην καυτή αφρικανική έρημο.
Το Μ3 αποτελούσε αμερικανικό αντίγραφο του γαλλικού Char B1 bis. Έφερε ένα πυροβόλο Μ2/3 των 75 χλστ. στο δεξιό τμήμα του σκάφους, το οποίο έβαλε και εκρηκτικά βλήματα και ένα πυροβόλο των 37 χλστ. στον πύργο. Επίσης έφερε 2 – 4 πολυβόλα των 0,30in. Είχε βάρος 27 τόνων, θωράκιση μεγίστου πάχους 51 χλστ. και πλήρωμα 6 (Grant) ή 7 (Lee) ανδρών.
Ανέπτυσσε μέγιστη ταχύτητα σε οδό της τάξης των 42 χλμ. ανά ώρα και είχε αυτονομία 190 χλμ. περίπου. Βασικό του μειονέκτημα ήταν το μεγάλο του ύψος (3,12 μ.) που το καθιστούσε ορατό στόχο. Επίσης καθώς είχε το κύριο πυροβόλο στο σκάφος δεν μπορούσε να ταχθεί σε κάλυψη κορμού. Συνολικά κατασκευάστηκαν 6.258 άρματα του τύπου.
Επιτυχία στη Βόρεια Αφρική
Το άρμα έδρασε για πρώτη φορά ενταγμένο στις τεθωρακισμένες ταξιαρχίες της βρετανικής 8ης Στρατιάς στη μάχη της Γκαζάλα, στις 27 Μαΐου του 1942. Αποτέλεσαν εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη για τα γερμανικά και ιταλικά άρματα που μέχρι τότε αντιμετώπιζαν τα οπλισμένα με το ελαφρύ πυροβόλο των 2 λιβρών βρετανικά άρματα.
Οι Γερμανοί διαπίστωσαν ότι το Μ3 μπορούσε με το πυροβόλο των 75 χλστ. να αντιμετωπίσει εύκολα ακόμα και τα οπλισμένα με πυροβόλο των 50 χλστ. Pz III, αλλά και να καταστρέψει τα ιδίου διαμετρήματος γερμανικά αντιαρματικά πυροβόλα από αποστάσεις που αυτά δεν μπορούσαν να απαντήσουν.
Τα δε ιταλικά άρματα δεν είχαν καμία απολύτως τύχη. «Μέχρι τον Μάιου του 1942 τα άρματά μας ήταν γενικά ανώτερα των αντιστοίχων βρετανικών τύπων. Αυτό δεν ισχύει πλέον, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό», έγραψε σχετικά ο μέλλων στρατάρχης Ρόμελ. Βασικός αντίπαλος των Μ3 όμως αποδείχθηκε το φονικό γερμανικό πυροβόλο των 88 χλστ.
Τα άρματα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στη μάχη από τους Αμερικανούς κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης «Πυρσός», της απόβασης δηλαδή στα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση του Βισί γαλλικά, τότε, βορειοαφρικανικά εδάφη. Στη βόρεια Αφρική το Μ3 απέδωσε καλά. Σύντομα όμως αντικαταστάθηκε από το Μ4 Sherman και δεν χρησιμοποιήθηκε, ως άρμα, στο ευρωπαϊκό θέατρο πολέμου. Με εξαίρεση αυτά που δόθηκαν στην Σοβιετική Ένωση.
Στην παγωμένη στέπα
Στις αρχές του 1941 οι Αμερικανοί διέθεσαν περίπου 1.400 άρματα του τύπου στην ΕΣΣΔ. Από αυτά έφτασαν στον προορισμό τους περί τα 980 (τα άλλα χάθηκαν μαζί με τα πλοία που τα μετέφεραν). Τα «σοβιετικά» Μ3 ήταν Lee, με αμερικανικούς πύργους δηλαδή. Παρόλα αυτά οι Σοβιετικοί τα ονόμασαν Grant ( έφεραν βρετανικού τύπου πύργους). Οι Σοβιετικοί πάντως δεν τα εκτίμησαν ιδιαίτερα λόγω του βενζινοκινητήρα τους και άρχισαν να τα διαθέτουν σε βοηθητικούς ρόλους από το 1943 και μετά. Πολέμησαν όμως κατά των Γερμανών και των Φινλανδών στο βόρειο τμήμα του Ανατολικού Μετώπου, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και στην περίφημη μάχη του Κουρσκ.
Στο θέατρο του Ειρηνικού
Στο πολεμικό θέατρο του Ειρηνικού η χρήση τεθωρακισμένων ήταν περιορισμένη. Επίσης οι Ιάπωνες δεν διέθεταν ιδιαίτερα αξιόλογα άρματα. Εκεί τα Μ3 μπορούσαν με ευκολία να επικρατήσουν των ιαπωνικών αρμάτων και να υποστηρίξουν επαρκώς το πεζικό που ήταν και ο βασικός τους, πλέον, ρόλος. Τα Μ3 έδρασαν λιγότερο με τις αμερικανικές και περισσότερο με τις δυνάμεις Βρετανίας και Αυστραλίας.
Από τους Αμερικανούς χρησιμοποιήθηκαν στις μάχες στα νησιά Μάρσαλ και Γκίλμπερτ το 1943 και στη νήσο Μακίν, όπου η 139η Επιλαρχία υποστήριξε την 27η Μεραρχία Πεζικού, το ίδιο έτος. Αντίθετα οι Βρετανοί τα χρησιμοποίησαν εκτεταμένα κατά των Ιαπώνων στη Βιρμανία. Απέδωσαν δε εξαιρετικά ενταγμένα στην περίφημη 14η Στρατιά του στρατηγού Σλιμ. Στη μάχη της Ιμπάλ τα βρετανικά Μ3 αντιμετώπισαν νικηφόρα το ιαπωνικό 14ο Σύνταγμα Αρμάτων, βοηθώντας τα μέγιστα στην απόκρουση της ιαπωνικής επίθεσης.
Άρμα Μ3 Grant (αριστερά) και Μ3 Lee (δεξιά). Διακρίνεται ο διαφορετικός πύργος.
